Cada vez que se emprega o artigo 49-3, cada vez que se expulsa un solicitante de asilo ou cada vez que non se escoitan os resultados das urnas, espétaselle un golpe á Quinta República e esta esmorece. Cumpriría mudar de sistema cara a un modelo de xestión realmente respectuoso dos pobos que compoñen o Estado francés e que teña en conta as clases populares sen submisións ás presións da extrema dereita. Máis dereitos e menos dereitas.
Os últimos anos teñen sido moi convulsos no Estado francés: desde o movemento insurreccional
dos coletes amarelos, até a represión de toda mostra de solidariedade con Palestina, pasando polas
multitudinarias manifestacións contra a reforma das pensións ou a revolta pola brutal morte de
Nahel, un mozo de orixe árabe, nas mans da policía francesa.
Unha nova vaga de represión asola os dereitos civís e democráticos da militancia na chamada Patria dos Dereitos Humanos. Curiosamente, en chinés, «Francia» dise «fà guó», o que significaría «País da Lei». Porén, desde a chegada de Emmanuel Macron á Presidencia, a escalada da violencia institucional semella non ter límites: arrestos preventivos de persoas a domicilio, milleiros de custodias policiais e, máis recentemente, condanación de persoas que amosan o seu apoio público á resistencia palestina contra a invasión sionista israelí.
Sen esquecermos as múltiples persoas anónimas que padecen a presión policial por teren amosado o seu apoio a Palestina, tamén existen personalidades como a candidata da Francia Insumisa ás europeas (Rima Hassan) acusada de apoloxía do terrorismo ou JL Mélenchon, a quen lle cancelaron unha conferencia que ía impartir con ela.
O goberno ultraliberal de Macron trazou unha folla de ruta para instaurar unha economía de guerra que vai desde a implantación do Servizo Nacional Universal para estudantes de secundaria, até o anuncio de 10 000 millóns de euros en recortes nos servizos públicos, pasando mesmo por unha declaración na que anunciaba que estaría disposto a axudar militarmente a Zelenski asegurando non ter ningunha «liña vermella» nin «límite».
Neste contexto abertamente belicista, non é de estrañar atopármonos con prohibicións de manifestacións a favor da liberdade de Palestina que mesmo Amnistía Internacional considera «un ataque desproporcionado ao dereito de protesta».
A economía de guerra é inimiga da clase traballadora e supón a imposición dun retrógrado ditame neocapitalista. Como traballadoras e traballadores, non podemos permitir a preponderancia da guerra sobre os servizos públicos, nin a normalización dunha ideoloxía reaccionaria que nos impida amosarmos a nosa solidariedade co pobo palestino.
A solidariedade non é un delito.
Publicamos este artigo do compañeiro Hugo M. Andrade, emigrante residente en Occitania, lembrando aquela famosa sentencia de Friedrich Engels.
"Não pode ser livre um povo que oprime outros povos."
O domingo 12 de decembro do 2021 celebrouse un referendo sobre o futuro de Kanaky, illa
bautizada Nova Caledonia polos invasores ingleses (s. XVIII) e tamén denominada así polos
franceses (que ocuparon o territorio a partir do 1853).
